3 aralık dünya engelliler günü

bugündür. tüm engelli insanların gözlerinden öpüyorum. sesiniz soluğunuz, eliniz ayağınız olamıyoruz çoğu zaman. affeyleyin. inşallah sizlerin daha rahat ve daha güzel yaşayacağınız dünyayı hep beraber inşa edeceğiz.

başta anne babam olmak üzre tüm engelli kardeşlerimin günü kutlu olsun. hepimiz engelli adayıyız. birde o öküz şöförlere söylüyorum, adam olun kaldırımların engelli yollarına olan kısmına park etmeyin. lanet olası o arabanız engellilerden önemli değil!

kutlu olsun. bu işlerin içine girince anlıyorum ne kadar zor olduğunu.

bu günün kutlaması olmaz. toplum olarak engelli insanlara hayatı daha nasıl kolay kılabiliriz, hep beraber oturup bunu düşünmeliyiz. onlara özel yaşam alanlarına müdahil olmamalıyız mesela. onlara ait park yerlerinden tut asansörlere varana kadar, onlara bırakmalıyız. hayatın her alanında onların çektikleri sıkıntı, bizden daha fazla. buna biraz daha dikkat edersek, daha mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşayacağımızdan şüphem yok. her sağlıklı insan bir engelli adayıdır dedikten sonra eklemek istiyorum; asıl engel beyindedir. allah hoşgörüsü engelli, düşüncesi kirli, vicdanı sakatlardan korusun bizleri.

yalnızca bugün değil aslında her zaman duyarlı olmamız gereken bir konu bu. bugün ben sağlıklı isem yarın belki engelli bir birey olabilirim. ben, sen, hepimiz olabiliriz. bunun farkında olmamız gerekiyor. kendimiz için, onlar için. onlar da bizler gibi birey, hiçbir şey engel değil. "hiçbir şey engel değildir ışıldamasına bir çift gözün ve hiç kimse engelli değildir yüreğinde sıcaklığını hissediyorsa sevginin."

tüm engelli kardeşlerimin günü kutlu olsun.sevgi varsa engel yok.hepimiz bir engelli adayıyız unutmayalım.

aslında onlar engelli değil, onlara bu hayatı çekilmez hale getiren bizler engelliyiz. hayatımızın bir parçası olduklarını unutmadan, her gün aynı hassasiyetle yaklasmali, her gün hatirlamaliyiz. yaşadıkları sorunları empati kurarak anlamalıyız, engelli rampasınin önünu kapatmamaliyiz, toplu taşımada öncelik onların olduğunu unutmamalıyız. insanın bedeninin engelli olması onu eksiltmez, bundan dolayı küçümser gözle bakmaktan imtina edelim. sadece bir gün değil her gün hatırlamak dileğiyle.

aslında bugün farkındalık günü. onların bizden farklı olmadığının farkında olma günü. ve şu sözü de eklemek isterim "annelerin en çok korktuğu şey çocuklarının ölmesiymiş. engelli annelerinin ise çocuklarından önce ölmek..."

bugündür, tüm engelsiz kardeşlerimin gözlerinden öpüyorum. hayatlarını kolaylaştırmak için duyarlılığa ve farkındalığa dikkat etmemiz lazım, onlara engel olmayalım.

en büyük engel sevgisizliktir!

10 senelik arkadaşım. benimle yaşıt. ikimizde beşiktaşlıyız. maçları birlikte izleriz birlikte söveriz. gol atarız sarılırız marşlar söyleriz ama hep oturarak. gezmeye gideriz, yanında yürürüm, hep düz yolları seçeriz. merdivenleri pek sevmeyiz. arkadaşlar, ben ayakta 10dk durduğum zaman söverdim, o ise senelerdir ayakta 1 saniye durmak için herşeyini verirdi eminim. bugün onunla yine beraber olucaz, ama engelliler günü diye değil, beşiktaş maçında birlikte oturmak için, oturarak eğlenmek için. bütün engelli kardeşlerimin gözlerinden, büyüklerimin ellerinden öperim. her zorluğa göğüs geren, asıl sizler "engelsiz"siniz.

kaç gündür bu entry'i yazmayı planlıyordum ama üşengeçlikten yazamadım bir türlü. sanırım bugün bu başlıkta yazmam tam yeri ve zamanı olacak. birkaç hafta önce otobüste okula giderken 2 çocuklu bir anne otobüse bindi sözlük. neyse oturdular ben de tam önlerinde ayakta duruyorum, ufaklıklardan bir tanesi bilekliğime dokundu oynadı filan ben de çıkarıp verdim. o kadar mutlu oldu ki sözlük aynı bugün internette dönen ömer'in videosundaki gibi. neyse inecekleri yere geldiler annesi bilekliği zorla alıp bana vermeye çalıştı,almayınca da kendi çocuğunu aşağılar bir biçimde "oğlum spastik bu anlamaz" dedi. o kadar şaşırdım ki cevap veremedim. kamu spotu gibi entry'ler hoşuma gitmiyor o yüzden uzatmayacağım. hepimiz engelli adayıyız arkadaşlar, biz olmasak da çocuğumuz olabilir bilemeyiz. sokakta bir engelliyle karşılaşınca, bir arkadaşınızla "özürlü" diyerek dalga geçince bunu düşünün. acımasız ve sevgisiz bir dünya'da yaşıyoruz, sevgiler.

(bkz: 3 aralık 2016 fenerbahçe beşiktaş maçı) (bkz: biraz da şurdan eksile oohh)

bir uzvu ya da işlevi eksik olanlar değil biz engelliyiz bence bizim günümüz kutlanmalı.

günler sadece semboldür. önemli olan bu sembollerin farkına varabilmektir. ben hayatımı bu insanlarla geçirmeye karar verdiğim gün düşündüğümde asıl engel neredeydi biliyor musunuz? "hayatın boyunca iğrenç salyalı çocuklarla mı uğraşacaksın?" diyen edebiyat öğretmenimdeydi, göremeyenlerin yoluna araba park eden adamın beynindeydi, engelli kıza tecavüz eden adamın ahlaksızlığındaydı, arkadaşımı sırf işitemiyor diye okula almak istemeyen müdürün duygusuzluğundaydı, oğlunu sokağa çıkarmaktan utanan annenin vicdanındaydı, onların bir şeyleri başaracağına inanamayışımızdaydı. hawking'in bir engeli yoktu, ampute milli takımımızın, işitemeyen öğrencinin, louis braille'nin, cemil meriç'in, mithat enç'in, beethoven'in, edison'un, aşık veysel'in yahut sokakta görüp acıma hissine kapıldığımız o insanların engeli yoktu. engelleri biz kafamızda oluşturmuştuk, engel sadece bizim çizdiğimiz sınırlardan, kalıplardan ibaretti. bazılarımız farklı olabilirdik ama engel farklılıklara güzel bakamayan beyinlerdeydi. unutmayalım, bu dünyada birlik olduğumuz sürece güzeliz. bizi güzel yapan bu farkı güzel gözlerle görebilmek ve saygı duyabilmektir.

"annelerin en büyük korkusu; çocuklarının ölmesiymiş.. engelli annelerinin ise; çocuklarından önce ölmekmiş.."

2-3 genel geçer sözle vicdan rahatlatılan gün. işine geldi mi bir kurt kadar yırtıcı olan modern insanın "biz daha o kadar da kötü kalpli olmadık" deme günüdür. bir topluluğa hakları olan şeylerin "lütuf" gibi sunulduğunun tescili olan gündür.

3 Aralık Dünya Engelliler günü kutlu olsun. Bu konu hakkında demek istediğim bazı şeyler var. Öncelikle unutmamamız gereken nokta hepimiz birer engelli adayıyız. Bunu bilerek davranışlarımızı şekillendirmeliyiz. Geçen yılın ilk döneminde tekerlekli sandalye basketbol takımında stajyer fizyoterapistlik yaptım. Gözlemlediğim şeyler ise belki iyi niyetle olsa bile onların yapmasına fırsat vermeden yardımcı olmaya çalışmak onları üzebiliyor. Ya da acıyarak bakanlar, yolda geçerken başkasına gösterenler, arabasını kaldırımın ortasına kadar çıkartıp tekerlekli sandalyeye geçecek yer bırakmayanlar vb. durumların hepsine onlarla birlikte tanıklık ettim. Engel olmaktan vazgeçmeliyiz ve sadece bazı farklılıkları olan insanlar olduklarını kabul etmemiz gerekiyor. Bu farklılıklar onları acınası da yapmıyor, eğer izlemediyseniz size TS Basketbol maçı izlemenizi ya da başka paralimpik sporları izlemenizi tavsiye ederim. Normal baskete göre çok fazla zor olmasına rağmen o kadar iyiler ki izlerken vay be diyor insan. Takımdan biriyle konuştuğumuzda demişti ki; Baskete başlayana kadar kendimi o kadar yetersiz, özgüvensiz hissediyordum ki. Bunun nedeni çevremin koruyucu tavrı mı kendimden mi bilmiyorum ama evden çıkmaya utanıyordum. Spora başladıktan sonra kendimi normal bir birey gibi hissettim, bu engelin benim yaşamama engel bir durum olmadığını farkettim. Tabi bazı kişilerin davranışı hala üzebiliyor ama artık daha iyiyim. Ben çok etkilenmiştim ve o sohbet boyunca anlattığı onca örnekte önce kendi adıma sonra herkes adına çok utanmıştım. Duyunca üzüldüğümüz onca olayı her gün yaşatıyoruz. Demek istediğim şey engelli bireyler toplumumuzda çok büyük bir kesimi kapsamakta ama ne yazık ki yaşadığı zorluklar yüzünden evden çıkmayan insanlar var. Engelli bireylere destek olmalı ve onlarında günlük hayata katılmasına yardımcı olmalıyız.

Hepimiz potansiyel birer engelli adayıyız, hayatı fiziksel olarak engeli olup diğer insanlarla fiziksel olarak aynı şeyleri biraz daha zor olarak yapmak zorunda kalan insanlar için kolaylaştırmamız lazım Hiçbirimizin bunu unutmadan hayatına devam ettiği ve 'normal' ya da 'engelli' diye bir ayrım olmadan birbirine saygılı ve hayatı kolaylaştıran bireyler olarak yoluna devam ettiği yılların gelmesi ümidiyle şu kafa yapısından kurtulmak ümidiyle.

Kişilerin engellerinin patofizyolojik durumlarından ziyade toplumsal düzenlemelerdeki eksikliklerden kaynaklandığını ve yardımın sözlerle değil de asıl engelleri kaldırmak için yapılan uygulamalarla olacağını tam olarak kavrayabildiğimiz günlerin bir an önce gelmesini diliyorum. Sözler uçar ama uygulamalar kalıcıdır.

Engel kafadadır. Kafalarımızın engelini kaldırmak dileğiyle.

Birkaç ay önce bir nedenden dolayı ayağımı çatlattım. Uzun bir süre alçıda kaldı. Alçı çıkalı çok olmadı, normal yürüyemiyorum şuan. Ondan dolayı fizik tedaviye başladım. Otobüs durağına 2 adım kalmış otobüs durağa geldi. Millet bindi ben de hızlanmaya başladım ki bineyim diye ama yürüyemiyorum kaldı ki koşayım. Halimden de anlaşılıyor zaten. O otobüs 2 adımlık yerden beni almadan gitti. Umursamadı bile. O an sürekli ciddi anlamda rahatsızlığı bulunan insanlar ne yapıyor dedim. Nasıl hani, nasıl yaşıyor bu ülkede, dünyada? Üstelik daha dün yaşadım bu olayı. Şaka gibi diyeceğim ama böyle şeyin şakası mı olur?

İlk kez Birleşmiş Milletler tarafından 1992 yılında ilan edilerek kutlanmaya başlanan, bugün 30'uncu yıldönümü olan farkındalık günü. Evet bir farkındalık günüdür. Engelli insanları sadece bugün değil her gün anlamamız için, hatırlamamız için kutlanan bir gündür. Hepimizin bir engelli adayı olduğumuzu unutmadan, tüm engellerin kalktığı bir dünyada yaşamak dileğiyle. Tüm engellilerin Dünya Engelliler Günü kutlu olsun.

erişilebilir günlere...(#4281685)

Her engel aşılabilir, tabi bedensel veya zihinsel değil de insanların yüreğinde olan engeller dışında. Hiçbir engel hayata engel değil diyen bu harika kısa animasyon filmini buracığa bırakıyorum. Bir de farklılıkların farkında olan güzel yürekler, iyi ki varsınız.🌼